ARA
2 yaşındaki oğlumla son dönemdeki sıradan sohbetlerimiz:
- Oğlum sen bu akşam babanla uyursun.
- Babamla uyumam.
- Kerem hadi yemek yiyelim açıkmışsındır.
- Yemem!
- Aaa bak uçak geçiyor.
- Uçak yok. Gitti...
- Hadi parka gidelim oğlum.
- Eve eve eve!
Derin bir nefesin ardından kendime sık sık anımsattığım şey bunun önemli bir gelişimsel dönem olduğu :)
Dan Siegel ve Tina Payne’in kitaplarında sıkça değindiği ‘inşaat halinde olan beynin üst katını’ bolca düşünür oldum.
Bu dönem kolay bir dönem değil. Çocuklar her gün bolca kendi sınırlarıyla yüzleşiyorlar. İstedikleri hızda konuşamamak, yatma saatinin kendine söylenmesi, oyuncaklarını planladığı şekilde takamamak gibi...
Bu stres kaynakları bir yetişkin için basit meseleler gibi gözükse de, çocuk için oldukça zorlayıcıdır. Sinir sistemine yoğun bir girdi girmiştir ve henüz bunu nasıl regüle edeceğini bilmemektedir.
Bu dönem, çocukların bir benlik/oluş/ kimlik/ bağımsızlık mücadelesi verdiği bir evre aynı zamanda. “Ben senin uzvun değilim, ben benim!”i hem kendine hem dünyaya ispat etmek mühim onun için. Gücünü hem kendine hem ötekine gösterecek ki farklılaşabilsin.
Hem hepimiz şu yaşamda farklı/eşsiz/biricik olmanın mücadelesini vermiyor muyuz? Daha çok sevilmek değil, derinlerde bir yerlerde “olduğum gibi, ama eşsiz ben” olduğum için sevilmek...
Peki, ebeveynler bu süreçte evlatlarına nasıl destek olabilir?
Daha önce çeşitli seferlerde değindiğim bitki metaforunda olduğu gibi; bitki solduğunda “Bu bitki kötü bir bitki. Bu bitki beni mahvediyor!” demeyiz. Bitkinin neye ihtiyacı olduğuna odaklanırız. Çocuklarımız söz konusu olduğunda da... “Benim evladımın neye ihtiyacı olabilir?” sorusu kritik bir soru. Gelişmekte olan beyninin, sinir sisteminin, regülasyon repertuarını geliştirmeye, beynin alın korteksini devreye sokmayı öğrenmesi önemli. Bir sonraki yazı, ‘peki ebeveynler çocuklarına nasıl destek olabilir?’ sorusunun yanıtlarını kapsayacak.
Mutlaka okuyun: 2 yaş bir sendrom mu?
