Çocukları arkadaşlarının yanında uyarmak doğru mu?

Çocukken, gençken ebeveyninizin sizi arkadaşlarınızın yanında rencide ettiği oldu mu? Peki ya, kendi çocuğunuza akranlarının yanında kızdığınız oldu mu? Bazen çocuğun, gencin yaptığı, söylediği şeyler ebeveyni gerçekten çok gerer. Özellikle diğer insanların yanındayken kabalaşmasını, küstahlaşmasını tolere etmek güçtür. Ebeveyn çocuğunun davranışlarını bir tehdit olarak algılayabilir. Hatta beynin amigdala bölgesi uyarılır ve çocuğun davranışları neticesinde bir stres tepkisi vermeye başlar. Ebeveyn çocuğunu diğer insanların yanında uyardığında, hele ki çocuğunu arkadaşlarının yanında rencide ettiğinde ilişki büyük bir yara alır. Çocuğun ebeveynine karşı düşmanca duyguları ve düşünceleri beslenir. Arkadaşlarının gözündeki sosyal saygınlığını kaybetmek büyük bir bedeldir ve bunu geri kazanmak için her şeyi yapmaya hazır hale gelir.

Ebeveyn çocuğuna karşı sabrının zorlandığı anlarda ne yapabilir? Regülasyona nasıl yaklaşabilir? 

•    Derin nefes alarak, beden pozisyonunu değiştirebilir.
•  Oturduğu yerde topraklanmaya odaklanır. Tüm duyularına kulak verir. O anda nerede olduğuna, nasıl hissettiğine, bedeninde olup bitenlere dikkatini verir.
•  ''Şu anda neye ihtiyacım var? Çocuğumun neye ihtiyacı var? Bu sorunu ele almak için ideal zaman ne olabilir?” e odaklanır.
•    Yoğun stresimiz varsa orantısız tepki verme ihtimalimiz artar. Beden üzerindeki denetim sağlandıktan sonra “Beni bu durumda esas tetikleyen ne olabilir?” i sorgular. Tetiklenmiş olan kendilik algısı olabilir: ‘Değersizim, sevilmeyen biriyim, beceriksizim’ gibi.
•   Öfkenin altında yatan başka hangi duygular olabilir? Utanç? Acı? Zira gerçek duygulara kulak vermek oldukça mühim.
•  “Ben gençken benzer tavırlar sergilediğimde ebeveynlerim ne yapardı? Ben nasıl davranmalarını dilerdim? Ergenken kendimi yeterince ifade edebilmiş miydim? Acaba çocuğumun ergenliğiyle benim ergenliğim de hortluyor olabilir mi?” 

Bu süreçte kolaylıklar dilerim sevgili ebeveyn!